Indian Summer in de Vlaamse Ardennen
Het begint zo langzamerhand een gewoonte te worden om één keer per jaar een rondje te fietsen in de Vlaamse Ardennen. Een beetje dokkeren over de kasseien. In verband met mijn sleutelbeenbreuk was de tocht dit jaar verplaatst. Enkele hadden zich, in verband met verwachte slechte weer, zich op voorhand al afgemeld. Geheel onterecht bleek op de dag zelf. Strakblauwe lucht, stralende zon en een temperatuur die opliep naar 25 graden. Uiteindelijk zakte we met slechts drie fietsers en twee supporters af naar het alom gezellige Oudenaarde. Na een bak koffie in het onlangs verbouwde Pelotoncafé, gingen we op pad.
Deze keer had ik het trio Oude-Kwaremont, Paterberg en Koppenberg al vroeg in de route opgenomen. Langs de Schelde verlieten we Oudenaarde in zuidelijke richting. Het begin van het fietspad liet te wensen over met de grote grindbakken erin. Maar al snel werd het wegdek op het verlaten fietspad beter en zo reden we naar Berchem waar de Schelde achter ons lieten de Oude-Kwaremont beklommen. Een lekker opwarmer, niet te steil.
Via de Ronde van Vlaanderenstraat, waar het monument van Karel van Wijndale staat en op de weg alle Rondewinnaars, daalde we af naar de Voet van de Paterberg. Deze namen we vlot, daalde weer het Schelde dal in, reden via andere wegen dan anders naar de Koppenberg die we eigenlijk ook wel vlot omhoog reden. Oké, onze hart bonkte in de keel en de benen deden pijn. Maar omdat we fris waren had ik bij alle drie de hellingen een record gereden op het Strava segment. Ook geen onbelangrijk detail.
Het was nog niet gedaan met de echte kuitenbijters. De volgende helling was de Taaienberg. Gelukkig was er deze keer geen demarrage van Tom Boonen. Door het Maarkedal, een korte niet al te lastige kasseistrook. In Nederbrakel namen we nog even een foto van het Fietsmonument. Was de eerste keer dat ik er langs reed na al die ritten in deze streek.
De Muur
Na dit fotomoment beklommen we Ten Bosse, vergeleken de rest een soort verkeersdrempel. Wel een verkeersdrempel waar Peter van Petegem altijd liet zien hoe hard hij kon fietsen. Nu had ik de route gemaakt die door Parike en Deftinge ging. Een stuk prettiger dan langs de grote baan met het smalle fietspad. In Geraardsbergen was het feest. Hier stond De Muur op het menu. Hoewel deze klim hoog aanzien heeft vind ik hem totaal niet lastig. Net voor het korte steile stukje is het zelfs vlak. Van alle kasseiklimmen die we vandaag deden was deze wel het gemakkelijkste.
Na de nodige foto’s gingen we lunchen in Het Hemelriek. Daar zaten ook een paar Limburgse fietsers waar we gezellig mee aan de praat raakte. Daar hadden we trouwens genoeg tijd voor want het duurde wel even voor we ons eten kregen. Nu was er op dit eten verder niks aan te merken. Het Hemelriek zat vol met echte Vlaamse stelletjes. Man die volledig onder de plak zit bij een dominante vrouw. Je zag sommige mannen met jaloezie naar ons kijken terwijl ze aan de pan met mosselen zaten. De mannen deden mij denken aan Richard uit de serie Schone Schijn.
Na de lunch gingen we weer richting Oudenaarde. Niet zonder andere onderdelen van deze “speeltuin” te nemen. Eerst reden we de Eikenmolen op, waar in geen velden of wegen een molen te bekennen was. We daalde af en reden langs de Zwalm naar de volgende helling, Berendries. Een mooie kaarsrechte asfaltklim. Via diverse smalle weggetjes daalde we weer af, reden door het prachtige dal van de Zwalm naar de Paddestraat. Toen we hierop draaide ging ik eens mijn benen testen. Niet geheel onverdienstelijk. Heerlijk met de ketting op het grote mes, handen boven op het stuur dokkerde ik over de Paddestraat. Ik was een gelukkig mens.
Na de Paddestraat zette we koers naar de Molenberg. Een korte heftige kasseiklim waar de kasseien liggen hier het slechts van allemaal. Gelukkig is hij maar kort en reden we vlot naar de volgende kasseistrook, de Kerkgate. Tot mijn verbazing was de weg hier afgesloten en de kasseien verdwenen. Het eerste deel reden we over een gravelondergrond. Maar als snel kregen we vers gelegde kasseien voor geschoteld. Deze lagen er zo mooi bij dat zelfs een niet kassei liefhebber hier over durft te rijden. Het laatste deel was als van ouds. De kasseien lagen iet schever, maar niet slecht. De ca. 3% die de weg omhoog liep maakte het lastiger.
In de finale restte nog één helling. De Wolfberg. Geen beroemde helling, maar wel een leuke steile afsluiter. Ondanks het asfalt deed deze best pijn aan de benen.
Vroeger dan verwacht kwamen we weer aan in Oudenaarde. Bij het Pelotoncafé dronken we nog wat. Concludeerde dat het weer een mooie dag was en de de thuisblijvers ongelijk hadden. Maar dat hebben ze eigenlijk altijd.
